Intensywnie pracuję nad biografią Petera Gabriela. Ostatnie dni poświęciłem na rozgryzienie konceptu „The Lamb Lies Down On Broadway”. To będzie najważniejszy genesisowy wątek książki, pominięcie go, lub uniknięcie dogłębnej analizy kultowej już dziś historii Raela byłoby duży błędem, którego nie zamierzam popełnić. Opowieść jest niezmiernie trudna, niejasna i pełna pułapek. Teksty Gabriela noszą znamiona intertekstualne, więc aby je zrozumieć, trzeba uważnie przejrzeć bibliografię, z której Peter korzystał w 1974 roku. Lista lektur – odnośników, jak na płytę rockową, jest dosyć długa. Cieszy mnie jednak to, że po kilku dniach trudnych zmagań, pewne rzeczy zaczynają mi się powoli klarować. Pojawiają się wnioski, które pasują zarówno do charakteru lektur, jak i ducha egzystencjalizmu, także przewijającego się między wierszami tekstów „The Lamb”. Szkoda, że tak niewiele mamy materiałów audiowizualnych z trasy 1975 roku. Poniżej jeden z najciekawszych (i niestety nielicznych w znośnej jakości) filmków koncertowych tamtego okresu. Peter oczywiście w roli Raela.
Nigdy nie miałem wątpliwości, że Włosi kochają Genesis. To oni jako pierwszy naród starego kontynentu (tylko Belgowie się z nimi ścigali), poznali się na magii genesisowego świata. Miało to miejsce w 1971 roku, po premierze niedocenianej do dziś „Nursery Cryme”. Ta miłość im nigdy nie minęła. Genesis na publiczność włoską zawsze mogli liczyć, aż po ostatnią trasę, której finał odbył się właśnie w Rzymie. Na koncert w Circo Massimo przybyło około pół miliona ludzi i nawet jeśli połowa audytorium to byli goście z innych państw, to dwustupięćdziesięciotysięczna włoska mobilizacja i tak robi wrażenie. Dlaczego o tym piszę? Jakieś dziesięć dni temu otrzymałem dwa miłe listy z Włoch, w tym jeden od znanego i cenionego tam dziennikarza Mario Giammettiego, wielkiego fana i biografa Genesis. Mario prowadzi magazyn (poświęcony Genesis) pod tytułem „Dusk”, napisał też dwie książki biograficzne (Banks, Phillips). W mailu poprosił mnie o garść informacji na temat moich książek. Z przyjemnością odpisałem, więc niewykluczone, że w najbliższych miesiącach pojawi się o mnie jakaś wzmianka… w języku włoskim.
http://www.dusk.it/
Nie dalej jak przedwczoraj ktoś zapytał mnie, jak to jest z tym polem na okładce „Nursery Cryme”. W co grali Cynthia z Henrym - w krykieta, czy w krokieta? Otóż na pewno w krokieta! Wszystkich którzy mają wątpliwości proszę o zwrócenie uwagi na te charakterystyczne brameczki, a także na sam kij w rękach Cynthi. Kij do krokieta ma budową młoteczkową (co widać na obrazie Whitheheada). Kij do krykieta z kolei jest bardziej płaski i szeroki, przypomina nieco... ogon bobra ;)
